Σε πολλές αγγλόφωνες χώρες ο αγαπημένος σε όλους μας Santa Claus αποκαλείται επίσης Father Christmas, δηλαδή, κατά το «ελληνικότερο», Πατερούλης Χριστούγεννα. Αυτή η πληροφορία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των υποψιών μου: ή εγώ λοιπόν, βρίσκομαι σε κατάσταση παραληρήματος ή ο Santa Claus αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο της κομμουνιστικής προπαγάνδας από καταβολής ιδεολογιών. Ένα πραγματικό υπερ-όπλο που ακριβώς επειδή φαντάζει αθώο, περνάει απαρατήρητο και διαμορφώνει σοσιαλιστικές συνειδήσεις, υποσκάπτοντας ύπουλα το μέλλον και την προοπτική ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος.
Αστοί γρηγορείτε! Μέσω αυτού του άθλιου τσαρλατάνου, η διεθνής κομμουνιστική ιντελιγκέτσια προπαγανδίζει τις αρετές του συστήματος του «κεντρικού σχεδιασμού» κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη σας. Αφισβητεί την ανάγκη ύπαρξης αγοράς και τιμών και προβάλλει τον «κεντρικό σχεδιασμό» ως οικονομικό πρότυπο ικανό να φέρει ευημερία και χαρά στα παιδιά όλου του κόσμου.
Ολόκληροι αιώνες οικονομικής σκέψης πάνε περίπατο. O Πατερούλης Claus αδιαφορεί επιδεικτικά για τον Hayek, τον Mises, ακόμα και για τον Oscar Lange. Τελικά, η αγορά και οι τιμές δε μας είναι απαραίτητες προκειμένου να αποφασίσουμε ποια αγαθά χρειάζεται να παράγουμε και σε τι ποσότητες. Ο κεντρικός σχεδιαστής γνωρίζει τα πάντα. Πώς; Με την απλή «μέθοδο της καμινάδας». Βάσει της θεωρίας αυτής, ο κεντρικός κοινωνικός σχεδιαστής εισέρχεται δια της καμινάδας στα σπίτια και μαθαίνει τις προτιμήσεις των νοικοκυριών, οι οποίες περιγράφονται αναλυτικώς σε σημειώματα, τα οποία εμπεριέχονται, για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, σε μάλλινες κάλτσες, οι οποίες κρέμονται, επίσης για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, μπροστά στο τζάκι. Τόσο απλά. Οι μόνες αναγκαίες συνθήκες για να λειτουργήσει το εν λόγω σύστημα είναι να υπάρχουν: (i) το τζάκι (και συνεπακόλουθα η καμινάδα) και (ii) οι μάλλινες κάλτσες.
Στη συνέχεια, ο καλοκάγαθος γέροντας αποσύρεται στο προσωπικό του εργαστήριο και σε συνεργασία με τα επίσης καλοκάγαθα ξωτικά παράγει αυτά ακριβώς τα αγαθά που επιθυμούν οι άνθρωποι και βέβαια, στις σωστές ποσότητες. Με ποιο κίνητρο; Η απάντηση είναι και πάλι απλή: Γιατί είναι ένας καλοκάγαθος Πατερούλης που θέλει να βλέπει τα παιδιά όλου το κόσμου ευτυχισμένα. Έτσι απλά και ανώδυνα, επιπλέον σαράντα χρόνια οικονομικής σκέψης πάνε περίπατο. Ο Πατερούλης Claus ακυρώνει τoν Brennan, τον Buchanan, τον Tullock και όλη τη θεωρία της «Δημόσιας Επιλογής» (Public Choice). Ο κοινωνικός σχεδιαστής στον κόσμο του Claus επιθυμεί να βλέπει τους πολίτες ευτυχισμένους και εργάζεται νυχθημερόν για το κοινό καλό. Δεν έχει ιδιοτελή κίνητρα, δε σκέφτεται ούτε μια στιγμή να κρατήσει κάποια «δωράκια» για τον εαυτό του. Όμορφος κόσμος, θεϊκός, αγγελικά πλασμένος.
Αν όλες οι παραπάνω σκέψεις δε σας πείθουν ότι πρόκειται περί κομμουνιστικής προπαγάνδας, παρατηρείστε προσεκτικά και υποψιασμένα τις κλασικές χριστουγεννιάτικες εικόνες. Ο Πατερούλης Claus, δίπλα στο τζάκι, με τα παιδάκια στην πατρική αγκαλιά του, προσφέρει απλόχερα δώρα και χαρά. Αλλού, δίπλα στο έλατο με τους ανθρώπους σε κλίμα θαλπωρής και αγάπης, αλλού στο εργοστάσιο με τους εργάτες, στο χωράφι με τους αγρότες... Αυτός δεν είναι άγιος, είναι η επιτομή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού σε χριστουγεννιάτικη version! Ο Πατερούλης, πάντα με την ίδια, όχι τυχαία επιλεγμένη, κόκκινη κάπα και τα άσπρα μακριά γένια σαν άλλος Karl Marx, γελάει πονηρά και κλείνει το μάτι. Αστοί γρηγορείτε! Δεν το βλέπετε ότι ο άθλιος αυτός τύπος σας εμπαίζει! Κλείνει το μάτι με τρόπο και είναι σαν να σας λέει ότι στην επόμενη ιστορική ευκαιρία που θα δοθεί οι σύντροφοι θα τα καταφέρουν καλύτερα. «Hasta la Victoria Siempre».
Ανεπαισθήτως και υπογείως χτίζεται και η σύγχρονη «σοσιαλιστική συνείδηση» στην Ελλάδα. Μπορείτε να ρωτήσετε επί του θέματος και το Λα(ϊκι)ζόπουλο που, εδώ και χρόνια, είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος. Μπορείτε να ρωτήσετε τα παιδάκια του ΟΛΠ, της Ολυμπιακής και του ΟΤΕ που πήραν πρώτα τα «δωράκια» τους από το Santa Claus, αλλά και τα υπόλοιπα που ακόμα περιμένουν δίπλα στο έλατο. Μπορείτε να ρωτήσετε τους commandate Marcos της πλατείας Κουμουνδούρου. Τέλος, μπορείτε να ρωτήσετε τις ελληνικές κυβερνήσεις που ακολουθούν διαχρονικά και διακομματικά αυτό το τόσο ιδιαίτερο μοντέλο ανάπτυξης που θα μπορούσε να περιγραφεί στη διεθνή βιβλιογραφία και ως «μοντέλο του Santa Claus». Ούτε «ιρλανδικό», ούτε «σκανδιναβικό». Νέο μοντέλο «λαπωνικό»! Πιθανόν αυτό να εννοούσε ο Γιώργος, όταν εμφατικά δήλωνε προ ημερών ότι θα γίνουμε «η Δανία του Νότου». Τι τα θες; Μπερδεύεσαι μ’ αυτά τα σκανδιναβικά κράτη και γίνεται εύκολα το λάθος. Τι Δανία, τι Φιλανδία.
