«Η χούντα δεν τελείωσε το ‘73»
(Ανώνυμου Αγανακτισμένου)
Σαν να μην έφτανε το πανό-καταγγελία των αγανακτισμένων που δήλωνε ότι η Χούντα δεν τελείωσε το ’73 (κάτι απολύτως ορθό καθώς η περίοδος Ιωαννίδη (1973-1974) θεωρείται –εξ’ όσων γνωρίζω- από τους ιστορικούς επίσης περίοδος δικτατορίας!) ήρθε τώρα και η απόφαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κου Αλέξη Τσίπρα να μη παρευρεθεί στην εκδήλωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο προεδρικό μέγαρο γιατί όπως λέει σε επιστολή του η «Δημοκρατία υποφέρει εξαιτίας της πλήρους παράδοσης της χώρας μας στο ΔΝΤ». Η επιστολή του κου Τσίπρα είναι σαφής και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Στην Ελλάδα σήμερα βιώνουμε καθεστώς ψευδό-δημοκρατίας αν όχι καθαρής δικτατορίας.
«Η Δημοκρατία υποφέρει εξαιτίας της πλήρους και άνευ όρων παράδοσης της χώρας μας από την κυβέρνηση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, προκαλώντας φτώχεια, ανεργία και απελπισία στην πλειοψηφία των συμπολιτών μας. Πονάει από τα ισχυρά πλήγματα που επέφεραν μεθοδεύσεις που παρακάμπτουν τη λαϊκή κυριαρχία και δρομολογούν οδυνηρές εξελίξεις ερήμην του λαού. Δακρύζει εξαιτίας των τριών χιλιάδων δακρυγόνων που οι εντεταλμένες αστυνομικές δυνάμεις εκτόξευσαν στις 29 Ιουνίου σε ειρηνικούς διαδηλωτές, προκαλώντας ανήκεστες βλάβες σε συμπολίτες μας.»
Παρακάμπτω το βερμπαλιστικό ύφος της επιστολής (εξάλλου ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος εμφανίζει χρόνιο εθίσμό σε αυτό το στυλ) καθώς και την "socialist realism" έμπνευσης εικόνα της δημοκρατίας που "πονάει" και "δακρύζει" από τα δακρυγόνα προκειμένου να θέσω το ακόλουθο ερώτημα. Εφόσον η απόφαση της μη συμμετοχής στην εκδήλωση ελήφθη μόλις φέτος, όλα τα προηγούμενα χρόνια αναγνωρίζεται -εμμέσως πλην σαφώς- ακόμα και από το ΣΥΡΙΖΑ ότι το πολίτευμα της χώρας ήταν δημοκρατικό. Δηλαδή, συμφωνούμε επιτέλους ότι τη δεκαετία του ’80 οπότε και «χτίστηκε» το μεγαλύτερο τμήμα του δημόσιου χρέους η χώρα δε διοικούνταν από κάποιον παρανοϊκό δικτάτορα, ούτε από κάποια κομαντατούρ αλλά από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις οι οποίες μάλιστα όσο περισσότερο δανείζονταν και ξόδευαν τόσο περισσότερο αυξάναν το πολιτικό τους κεφάλαιο. Αναφορικά προς το τελευταίο αξίζει να υπενθυμίσω ότι το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1981 πήρε ποσοστό 48.07% (ήτοι 2.726.309 ψήφους) και το 1985 που το «ραντεβού με την ιστορία» είχε εμπεδωθεί για τα καλά στη συνείδηση του λαού έλαβε ποσοστό 45.82% (ήτοι 2.916.450 ψήφους). Τα ένδοξα εκείνα χρόνια-αν δεν κάνω λάθος- την οικονομική πολιτική της χώρας δεν την αποφάσιζαν οι ξένες δυνάμεις της Τρόικας και του ΔΝΤ. Εκείνη τη περίοδο η «Ελλάδα ανήκε στους Έλληνες».
Βάσει της παραπάνω συλλογιστικής καταλήγουμε στη κοινή θέση ότι το δημόσιο χρέος δημιουργήθηκε από κυβερνήσεις που είχαν τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και ως εκ τούτου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «απεχθές» όπως υποστηρίζουν διάφορα αμφιβόλου επιστημονικής τεκμηρίωσης βιντεάκια τύπου Debtocracy καθώς και κάποιοι απίθανοι «φωστήρες» της Αριστεράς. Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης που κληροδότησαν σε όλες τις μετέπειτα γενιές το τεράστιο δημόσιο χρέος ήταν δημοκρατικά εκλεγμένες και εξαιρετικά αγαπητές στο λαό. (Φαντάζομαι μάλιστα ότι πολλοί από τους κατασκηνωτές της πλατείας Συντάγματος τέτοιες κυβερνήσεις παλαιο-παπανδρεϊκής κοπής θα επιθυμούσαν ακόμα και σήμερα και μάλλον "αγανακτούν" γιατί δεν μπορούν να τις έχουν.)
Δεν γνωρίζω αν αποτελεί πλήγμα η απουσία του Αλέξη από εκδήλωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (προσωπικά «βλέπω» μόνο ένα σερβίτσιο λιγότερο) αλλά θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή να βγάλουμε από το στόμα μας τις διάφορες καραμέλες που πιπιλάμε από τη Μεταπολίτευση και να δούμε τους εαυτούς μας και τη κατάσταση της χώρας χωρίς στερεότυπα και λαϊκίστικες "φωτοβολίδες". Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο ο μεν Σαμαράς θα υποδύεται τον «τσολιά» στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ο δε κος Τσίπρας τη μία θα εμφανίζεται με έγχρωμη συνοδό στη δεξίωση του προεδρικού μεγάρου (προκειμένου να διαφημίσει τις ευαισθησίες του αναφορικά με τους μετανάστες) και την άλλη θα απορρίπτει τη πρόσκληση (προκειμένου να διατρανώσει την αντίθεση του με το αστυνομοκρατούμενο μη δημοκρατικό καθεστώς). Τέλος, μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού θα φαντασιώνει "νέα Πολυτεχνεία" και "εκκλησίες του δήμου" κάνοντας free camping στο Σύνταγμα. Με άλλα λόγια, θα ηδονιζόμαστε με την αυτό-εικόνα μας και θα χαριεντιζόμαστε με τις ιδεοληψίες μας αρνούμενοι κάθε πραγματικότητα.
